محمد مرسی ، رئیس جمهور مصر مدت هاست که در خوش رقصی برای کشورهای عربی جنوب خلیج فارس ، کوتاهی نمی کند و از هر فرصتی برای اظهار ارادتمندی به شیوخ منطقه استفاده می کند. او می داند که اگر نبود شبکه "الجزیره" قطر که انقلاب مصر را پوشش دهد و میدان التحریر را پخش زنده کند ، آتش انقلاب ، مبارک را از تخت ریاست جمهوری به پایین نمی کشید تا فردی به نام مرسی ، میوه چین درخت انقلاب شود و به جای او بنشیند.

مرسی همچنین مدیون کمک های مالی کشورهای عربی جنوب خلیج فارس است و می داند که اگر به شیوخ ، نازک تر از گل بگوید ، نه تنها از دلارهای اهدایی خبری نیست، صدها هزار کارگر مصری که در حاشیه خلیج فارس و به ویژه عربستان سعودی کار می کنند ، باید دست از پا درازتر به مصر بازگردند.مرسی ، حتماً برای آنها کار ندارد.

تا اینجای کار اشکالی ندارد و هر آنچه بین مصر و دیگران می گذرد به خودشان مربوط می شود و اگر در این میان ، ابهت تاریخی مصر نیز، منکوب کشورهای تازه به دوران رسیده جنوب خلیج فارس گشته و تحقیر می شود نیز مشکل خودشان است.

اما دو نکته از افاضات اخیر محمد مرسی به ایران مربوط می شود که لازم است بدان پاسخ داده شود تا "تازه برتخت نشسته مصری" را اوهام برندارد:

 1 - محمد مرسی ، انسان تحصیل کرده ای است و از دانشگاه کالیفرنیای جنوبی ، دکترا گرفته است . از این رو ، انتظار می رود او برخلاف شیوخی که به واسطه "انتقال قدرت از طریق اسپرم" ، ریاست بسیاری از کشورهای عربی دیگر را بر عهده دارند ، علمی تر سخن بگوید ولی گویا "جاهلیت" همچنان بر "علم" می چربد و از این رو ، رئیس جمهور تحصیل کرده مصر نیز از نام جعلی خلیج ع ر ب ی برای نامیدن خلیج فارس استفاده کرده است.

واقعاً باید به حال کسی که مدرک دکترا دارد و برخلاف علم تاریخ و جغرافیا ، نام تاریخی یک منطقه جغرافیایی را جعل می کند و نمی فهمد که این کار مانند آن است که کسی به قاهره بگوید مسکو ، و مصر را سرزمین پارس بنامد!

2 - مرسی همچنین مدعی تهدید کشورهای عربی جنوب خلیج فارس توسط ایران شده و گفته است: مصر در ماه فوریه آینده میزبان نشست سازمان همکاری اسلامی خواهد بود و قاهره پیام شفافی را در این نشست ارسال خواهد کرد که کسی حق ندارد هیچ یک از کشورهای منطقه را تهدید کند.
وی همچنین برای مقابله با تهدیدات علیه کشورهای عربی ، پیشنهاد ناتوی عربی را مطرح کرده است.

در این باره از "رئیس جمهوری که دیر آمده و زود می خواهد برود" باید پرسید که ایران کی و کجا و چگونه کشورهای عربی جنوب خلیج فارس را تهدید می کند؟ مختصات و مشخصات این تهدید خیالی چیست؟
 اتفاقاً این کشورهای عربی حاشیه خلیج فارس هستند که ایران را تهدید می کنند. آیا دادن پایگاه های متعدد نظامی به نیروهای آمریکایی که علیه ایران هستند ، تهدید ایران محسوب نمی شود؟
مگر همین عربستان از دو سال قبل ،برای شکستن کمرایران در تحریم ها ، با مشتریان نفت ایران ، یک یه یک مذاکره نمی کند که "از ایران نخرید ، ما خودمان به شما خواهیم فروخت"؟
 مگر همین کشورهای جنوب خلیج فارس نبودند که به صدام در جنگ 8 ساله کمک های مالی و لجستیکی و اطلاعات کردند تا مردم ایران ، بیشتر کشته شوند؟
مگر خود همین مصر نبود که برای صدام ، پیاده نظام فرستاد تا در جبهه ها ، مستقیماً با ایرانی ها بجنگند و اتفاقاً برخی از همان مزدوران مصری توسط رزمندگان ایرانی اسیر هم شدند؟
محمد مرسی بهتر است به جای "آسمان و ریسمان به هم بافتن" و "یاوه گفتن" ، از مردم ایران به خاطر همدستی مصر با صدام در جنایت علیه ایرانیان عذرخواهی کند ؛ چه آن که مصر این عذرخواهی تاریخی را به ایران بدهکار است.

مرسی اگر نگران امنیت اعراب است و در اندیشه ناتوی عربی ، به جای آن که به فکر اعراب جنوب خلیج فارس باشد که عمدتاً در رفاه و امنیت به سر می برند - به جز اکثریت معترض بحرینی ها - بهتر است نگاهی به همسایه عربی اش ، فلسطین بکند که 60 سال است در سایه ظلم اسرائیل و بی غیرتی کشورهای عربی و از جمله مصر ، تحت اشغال است.

ایران برای حمایت از خالد اسلامبولی با مصر قطع رابطه کرد و مرسی اینقدر غیرت نداشت که بجای ارتباط با رژیم صهیونیستی با ایران رابطش را عادی کند
 راستی آیا همین "مرسی اسلامگرای دو آتشه ی اخوانی" در جنگ 8 روزه غزه ، حتی یک "فشنگ" هم به هم کیشان و همزبانان و همسایگان فلسطینی اش داد تا از خود در برابر تجاوز اسرائیلی ها ، دفاع کنند و کمتر کشته شوند؟!
در عوض سفارت مصر و اسرائیل را راه اندازی کرد که ارادت خود را به صهیونیستها نشان دهد